Opublikowano: 17 luty 2011

Salma niezmiernie lubi wylegiwać się na miękkim dywanie, tudzież innych nawierzchniach – domowych jak również podwórkowych. Drzemką nie pogardzi o każdej porze dnia. Zaproszona do zabawy lub „nauki” zmienia się jednak błyskawicznie. Rozpiera ją energia i wciąż chce więcej i więcej. Wydawało się nam, iż kwestią czasu będzie jej zwrócenie się ku jednej z dyscyplin sportu (psiego oczywiście). Nie myliliśmy się, a jako, iż od szczeniaka lubiła różne wyskoki, nie zdziwiło nas, że zdecydowała się na agility.

Agility (ang. „zwinność”) z dnia na dzień zdobywa coraz większą popularność. To sport idealny zarówno dla czworonogów rasowych, jak i dla mieszańców. Pies startujący w agility musi pokonać specjalny tor przeszkód, możliwie bezbłędnie i w jak najkrótszym czasie. Na tor przeszkód składają się między innymi: stacjonaty, koło, skok w dal, mur (wiadukt), kładka, tunele (miękki i sztywny), huśtawka, ściana, slalom i stół. Przewodnik prowadzi psa do kolejnych przeszkód za pomocą komend głosowych lub wykonując odpowiednie gesty bądź ruchy ciała. Ale agility to nie tylko sport. To przede wszystkim doskonałe zajęcie dla wszystkich zdrowych czworonogów, zabawa, trening i wspaniały sposób umacniania więzi pies – człowiek.

Zacząłem więc z Salmą uczęszczać na szkolenie agility organizowane przez klub sportów kynologicznych „DIMICO” w Olsztynie. Trwa to już od października 2010 roku i muszę przyznać, że oboje się wciągnęliśmy i to bardzo. Odpowiada nam taki rodzaj współpracy i zaczynamy rozumieć się coraz lepiej. Salma wygląda tam na zadowoloną z siebie i z życia (ze mnie też mam nadzieję), więc i ja jestem zadowolony. Mimo, iż dzięki zabawie, długim spacerom, rowerowym wycieczkom, wspólnemu bieganiu oraz latem pływaniu, na brak ruchu nigdy nie narzekaliśmy, to agility dało nam kolejną możliwość utrzymania w miarę dobrej kondycji (a także jej wykorzystania). Po zakończeniu szkolenia zamierzamy pozostać w klubie i dalej doskonalić się w tej „psio-ludzkiej” sztuce. Fotki tutaj.